Alles-eters mogen even een avondje snuffelen en van alles wat proeven. Dat resulteert tijdens de aanvang van het verjaardagsfeest al snel in de bekende kluit geestdrift die dwijlend over het zojuist zorgvuldig gedrapeerde tafelkleed trekt. Niets nieuws onder de zon dus eigenlijk. Tijdens de enige eet-pauze (ws tijdens het trekken&ploffen van champagne of speech) gonst het. Koks noteren bestelling na bestelling en serveren hun zelfbedachte recepten op een een presenteerblaadje uit en zijn aan het werk! In elk geval genieten zij de aandacht en nee, die hebben geen tijd van schrijven noch van voedselinname en staan (helaas) soms meer in het middelpunt dan de jarige. Je ziet ze als je goed oplet in een onverhoeds moment tijdens een feestje rusteloos rondkijken onder en achter de gedekte tafels naar iets eetbaars. Ze scoren het liefst gewoon een tosti, gehaktbal of pannenkoek. Het zijn broodnodige vulmiddelen en dikwijls ook niet groter dan een postzegel. (en als je geluk hebt krijg je er dan wel een prikkertje bij) Dit beeld verjaard niet.
Dankzij grootmeesters als Jonny Boer komt het onwrikbaar bewijs van kookmeesterschap en snapte ik ineens de schoonheid van filatelie met amuses in de hoofdrol op keurige rij afgesoorteerd. Als je er genoeg van verzamelt op een bordje (hopelijk geen plastic) dan lijkt het warempel net een schilderij. Afdoende kleur en geur in allerlei toonaarden zetten de zinnen aan tot speeksel-aanmaak. Licht en duisternis zorgvuldig op elkaar afgestemd en textuur ter ondersteuning met veel wijn erbij om uiteindelijk het teveel aan spanning aan te kunnen. De volheid van rund tegen de doorschijnendheid van een garnaaltje. Jemig.
Nico Dijkshoorn (zoon van Klaassie) benoemt dat dan weer zo lekker smeuiig in zijn keiharde literatuur ‚Garnalen kopen’ als volgt hieronder:
„Je kunt er doorheen kijken, net als bij sommige bejaarden. Dan zie je dwars door dat hangende zeildoek van vlees heen, de schemerlamp waar ze al vier weken over zitten te zeiken, dat hij steeds flikkert. Garnalen hebben dat dus ook. Transparantie. Ik vind dat een vervelende eigenschap van een eetbaar dier. Een beetje een uitslovertje ook, echt zo van : ‚ hee mensen, kijk eens, ik ben dan wel een kutdiertje van niks maar ik heb wel al mijn organen nog hoor!’ ‚ Dat offshowen met wat je in je lichaam hebt, zoo makkelijk vind ik dat!”
Verrukkelijk leesvoer, ook voor de niet thuis-kok.
Verder is het natuurlijk doodeng die hele transparantie in de voedselketen. Zo’n amuse nou bijvoorbeeld is eigenlijk op zijn best als je niet kunt zien wat er inzit. Dat krijg je nou met al dat moderne gedoe, zo’n roze hapje waarvan je niet weet of de kok in kwestie hier 100x 1 garnaal of er in 1x een hele pelikaan voor de nek omdraaide. Welk van de twee we zielig gaan vinden hangt af van de ‚mogelijk geinterpreteerde aaibaarheidsfactor’ van het desbetreffende inmiddels dode diertje. (ook door niet-vergetariers) Hebben de garnalen altijd weer pech dus met die enge pootjes. Alhoewel garnaaltjes en andere kril-achtigen hun nut in de voedselketen allang hadden bewezen vind er een massaslachting plaats op de zeebodem. Gelukkig weten we dit nog maar sinds kort.
Vroeger kon je het eigenlijk ook niet maken zo’n kleine hapjes aan je visite voor te zetten. Helaas is vele kunst van koken meerendeels toegevallen aan verjaardag&partijkokerij met enerzijds ‚hollands’ als dresscode met keukenschort en al en anderdeels beschaafd eten met mes en vork aan zo’n postzegel van een amuse likken op een veel te groot bord. Sjiek maar ook hongerig; dus wordt nogal wat verlangd zowel als gehekeld als zijnde de waarheid en kookpunt van deze filatelie op eetbeurzen. Maar best gezellig zo een keertje voor een verjaardag, voor wat ik mij zo herinner van die ene keer hoe die aangeschoten jongeman naar mij overhelde en aanstootte met de woorden: ”mevroa, hee zeg euhs mevroao zegussz amuseuuzzichhh????”
Denken en dromen over planten 